عطر تنت روی پیراهنم مانده...

امروز بوییدمش

عمـــــــــــیق عمـــــــــــــیق

و با هرنفــــــــــــــــس

بغضم را سنگین تر کردم...

و به یاد آوردم که دیگر

تنـــــــــــــــــــت سهم دیگریست

و

غمــــــــــــــــــــــــــــت سهم من...

به دلتنگی هایمـــ دست نزن

می شكند بغضــمـــــ یك وقت !!

آنگاه غرقـــــ می شوی...

در سیلابـــــ اشكهایی كه

بهانه ی روانــــــ شدنش هستی !

مـن اگـر عـاشـقانه مـی نـویسم

نـه عـاشـقـم ، نـه مـعشوقِ کـسی !

فـقـط مـی نـویسم تـا عـشق یـاد قـلبم بـمانـد ...

در ایــن ژرفـای دل کنـدن هـا و عـادت هـا و هــوس ها

فقـط تمـرین آدم بـودن میکنم !

هـمیــن ...

دُنیا ، بازے هـآیــت را سـَـرم در آوردے, گـرفتـنـےهـا را گرفتـے ‌…

دادنـےهـا را ” نـَـدادے

حـسـرت‌هـا را کـاشتـے

زخـم‌هـا را زدے دیـگر بـس است…

چـیزے نـمـانـده

بـگذار آسوده بخوابم … مـُـحتاج یک خواب بے بـیدارم

این هم خصوصیت ما فروردینی ها

اینطور ادمایی هستیم ماها

دیشب از دلتنگیت بغضی گلویم را شکست

شهر را آدم به آدم در پی ات جویا شدم

تا که یک شب دیدمت، دل باختم، رسوا شدم

با نگاهی ساده قلبم را گرفتی، خوب من!

فکر می‌کردم که من عاشق نِمی... امّا شدم!

مثل یک پروانه در شمع نگاهت سال ها

سوختم، امّا عزیزم! با تو من معنا شدم

گفته بودی در کنارت تا ابد هستم ولی

باز رفتی، باز ماندم، باز من تنها شدم!

      سنگ قبر

           ای قدیمی ای خوب

           نیا باران

حال من بد نیست غم کم میخورم

روزگاريست همه عرض بدن ميخواهند
 همه از دوست فقط چشم و دهن ميخواهند
 ديو هستند ولي مثل پري ميپوشند 
گرگ‌هايي كه لباس پدري ميپوشند
 آنچه ديدند به مقياس نظر مي‌سنجند
عشق‌ها را همه با دور كمر مي‌سنجند 
خب، طبيعي است كه يك روزه به پايان برسند 
عشق‌هايي كه سر پيچ خيابان برسند

از قضا روزی اگر حاکم این شهر شوم،
ترک تصبیح و دعا خواهم کرد،
خون صد شیخ به یک مست فدا خواهم کرد،
وسط کعبه دو میخانه بنا خواهم کرد،
تا نگویند که مستان ز خدا بی خبرند. ...

دیدی ای دل عاقبت زخمت زدند,
گفته بودم مردم اینجا بدند
دیدی ای دل ساقه ی جانت شکست،
آن عزیزت عهدوپیمانت شکست.
دیدی ای دل در جهان یک یار نیست،
هیچ کس در زندگی غمخوار نیست.
دیدی ای دل حرف من بیجا نبود،
از برای عشق اینجا جا نبود.
نوبهار عمر را دیدی چه شد،
زندگی را هیچ فهمیدی چه شد.
دیدی ای دل دوستیها بی بهاست،
کمترین چیزی که مییابی وفاست.
دیدی اینجا باید از خود گم شوی،
عاقبت همرنگ این مردم شوی...