عشق آخر تیشه زد بر ریشه ام 
تیشه زد بر ریشه ی اندیشه ام 
عشق اگر اینست مرتد می شوم 
خوب اگر اینست من بد می شوم

من نمی گویم که خاموشم مکن 
من نمی گویم فراموشم مکن 
من نمی گویم که با من یار باش 
من نمی گویم مرا غم خوار باش

من نمی گویم،دگر گفتن بس است 
گفتن ، اما هیچ نشنفتن بس است 
روزگارت باد شیرین! شاد باش 
دست کم یک شب تو هم فرهاد باش

آه! در شهر شما یاری نبود 
قصه هایم را خریداری نبود!!! 
وای! رسم شهرتان بیداد بود 
شهرتان از خون ما آباد بود

از درو دیوارتان خون می چکد 
خون من،فرهاد،مجنون می چکد 
خسته ام از قصه های شوم تان 
خسته از همدردی مسموم تان

اینهمه خنجر دل کس خون نشد 
این همه لیلی،کسی مجنون نشد 
آسمان خالی شد از فریادتان 
بیستون در حسرت فرهادتان

کوه کندن گر نباشد پیشه ام 
بویی از فرهاد دارد تیشه ام 
عشق از من دور و پایم لنگ بود 
قیمتش بسیار و دستم تنگ بود 
 
گر نرفتم هر دو پایم خسته بود 
تیشه گر افتاد دستم بسته بود 
هیچ کس دست مرا وا کرد؟ نه! 
فکر دست تنگ مارا کرد؟ نه!

هیچ کس از حال ما پرسید؟ نه! 
هیچ کس اندوه مارا دید؟ نه! 
هیچ کس اشکی برای ما نریخت 
هر که با ما بود از ما می گریخت

چند روزی هست حالم دیدنیست 
حال من از این و آن پرسیدنیست 
گاه بر روی زمین زل می زنم 
گاه بر حافظ تفاءل می زنم